Zand

We liggen plat op onze buik op het strand van Oostende. Er is niet veel volk in de buurt. Corona houdt iedereen thuis. Wij liggen met zand in onze haren en tussen onze tenen te genieten van een beetje herwonnen vrijheid. Het virus is even heel ver weg. Met wat schelpen en een stuk wrakhout bouwt mijn vierjarige fantast een raceauto en scheurt ermee weg. Ik geniet mee. Heel hard. We graven putten, halen emmertjes water bij de zee, lopen gillend weg van de schuimende golven. Niets mis met even terug kind te zijn.

Met mijn zus had ik vroeger een zalig ritueel op het strand. We gingen beiden aan één kant van een grote berg zand liggen. Dan begon het lastige werk om een smalle tunnel doorheen die hoop te graven. Heel langzaam, want het boeltje mocht niet instorten. Ik leer het ook zo aan mijn zoon. Plat op de buik, elleboog tegen de grond en graven maar.

Woelende vingers die mierenhoopjes zand uitbraken en weer verder gaan. Centimeter per centimeter. Hoe verder ik graaf, hoe spannender het wordt. Want ergens, onzichtbaar onder die hoop zand, wriemelen nog vijf vingers. Op weg naar die van mij. Dan plots, tussen de natte zandkorrels, raken we elkaar en stroomt er elektriciteit door onze vingertoppen. Eén siddermoment waarop we in verbinding staan, waarop we elkaar ontmoeten op de tast.

Ik hoop dat OP/HEF de start mag zijn van veel prikkelende verbindingen. Wie een vreemd pad wil opgaan, wie onverkend terrein betreedt, komt altijd wel een ander tegen. Een ander die ook op zoek is. Met twee moeten we zijn om dichter bij mekaar te komen, een verbinding te leggen en vonken te laten overslaan. Laten we aftastend beginnen om te eindigen in een stevige grip… op het ongewone.

Benedikte De Vos