Er is nooit genoeg tijd, en geld

Julie: “Je mag nog zoveel ideeën en ambitie hebben, op een zeker moment wordt het moeilijk als er te weinig tijd en centen zijn. Ik denk dat we allemaal een jaar lang op ons tandvlees hebben geleefd en onze hobby’s en kinderen verwaarloosd. Als éénmalige inspanning, lukt dat wel. We hebben er allemaal de vruchten van geplukt.”

“Je hebt startkapitaal nodig om praktische dingen, zoals de verzekering van de tentoonstelling of de druk van het boek te regelen. Dankzij subsidies van de provincie en van Vlaanderen hadden we 25 000 euro. Dat klinkt als een groot bedrag. Maar als je dat verspreidt over zoveel projecten, schiet er niet veel over. Er is vooral heel veel gratis werk geleverd door alle vrijwilligers.”

Thierry: “B&T Textilia is altijd zeer enthousiast over dit soort projecten, maar we zijn natuurlijk een commercieel bedrijf. Je kan daar niet ongelimiteerd middelen en mensen voor vrijmaken. Als we getouwen lenen voor een kunstproject, moeten onze stylisten en wevers zich daarmee bezighouden. En ondertussen kan je geen bestellingen opvolgen en zorgen dat er brood op de plank komt.”

Ieder zijn moment om te schitteren

Julie: “Het hele project was voor iedereen één grote sprong. Het kon voor iedereen goed of minder goed uitdraaien. Gelukkig is de balans achteraf voor iedereen positief.”

“Als je met een groep vrijwilligers werkt, is het altijd gevoelig wie met de eer gaat lopen. Ik denk dat we mooi de kerk in het midden hebben gehouden. Iedereen heeft kunnen schitteren. We hebben er allemaal bewust over gewaakt dat de eer naar de groep ging, of naar de mensen die zich het meest ingezet hadden voor een bepaald onderdeel. Het is belangrijk dat het bespreekbaar is en daarvoor zijn informele bijeenkomsten zo belangrijk: het werkt niet als je altijd rond de vergadertafel zit. Het vertrouwen groeit pas als je ook allemaal samen iets gaat drinken.”

Thierry: “Voor ons als bedrijf was dit een win-winsituatie. Aan de ene kant toonden we wat de impact van de textielindustrie was op de streek. Daarnaast lieten we zien dat we er nog staan, als bedrijf, dat de textielsector in Vlaanderen nog niet helemaal verloren is. Ook de waardering van handenarbeid, van het artisanale is een belangrijke dimensie, in de hoop dat ook jongeren inzien dat het een interessante sector is om in te werken.”

De beloning zit in kleine dingen

Thierry: “In Waarschoot was er veel katoen en vlas. Die hele industrie had een zeer grote impact op het lokaal leven: er werkten toch 2000 tot 3000 van de 7000 inwoners in de textiel. Voor ons is het belangrijk dat we dat verhaal kunnen vertellen. We hebben veel dingen ontdekt die we niet meer wisten, door de vele interviews met mensen die al op pensioen waren. De verhalen zitten bij de mensen. Als de mensen overlijden, zijn die verhalen ook weg.”

Julie: “Er is me een beeld bijgebleven van tijdens de expo: een ouder koppel, de man zat in een rolstoel en de echtgenote duwde hem. Je zag dat ze zoveel moeite gedaan hadden om dit mee te maken. Dat gaf mij een heel warm gevoel. Ik merkte dat ze zich gehoord en gewaardeerd voelden. Als de mensen die het beleefd en meegemaakt hebben, geïnteresseerd zijn, dan ben je bezig met wat het verhaal heeft betekend voor het dorp. Het is toch altijd een beetje afwachten of er volk gaat komen, zeker als het over erfgoed gaat. Dat vinden mensen meestal een beetje stoffig (lacht). Ik dacht niet dat de recente geschiedenis nog zo’n traumatische ervaring was (door de sluiting van de fabrieken), een sociaal drama waar mensen liever niet aan herinnerd worden. Maar ik denk dat we dat overstegen hebben, textiel heeft ook voor veel werk en welvaart gezocht.”

De geschiedenis levert inspiratie voor de toekomst

Thierry: “We zijn bezig met een Textiellab op te richten om een vervolg te geven aan Waarschootstof. Een levend museum met een poot in het verleden en één in de toekomst, een kenniscentrum waar ook plaats is voor duurzaamheid, een ontmoetingsplek met kunstenaars, designers, andere bedrijven en het onderwijs. We zijn al een entrepot aan het vrijmaken, werken nog aan de concrete invulling en zoeken uit hoe we dat best financieren. Voor een project op het kruispunt tussen bedrijfsleven, kunst en erfgoed is dat niet zo eenvoudig.”

Julie: “Ik hoop dat de tijdelijke tentoonstelling een soort permanente vorm kan krijgen in het dorp. Het Textiellab kan daar zeer waardevol in zijn. We zijn ook aan het pleiten met de hele groep om permanente plaats te reserveren in het dorp voor de geschiedenis. Niet als een statisch museum, maar als een ontmoetingsplaats waar je ook de jongere generatie in betrekt, met workshops, een wandeling die er start, een plek die kan leven. Er zijn gesprekken met de gemeente om die plannen vorm te geven.”