Over gewoon en ongewoon

Een zesluik als column, dat is vast ongewoon.

Had ik maar…

Als kind was ik een ‘ongewone’. Een piratenlapje voor mijn luie oog. Mopjes en grimassen op vreemde momenten. Appels van de nonkel die naar peren smaakten, als 11-uurtje.

Mijn ‘eerste-beste-vriendin’ was een ‘gewone’. Zij had Raiders en hagelslag. En Fanta! En ze had een stevigekuif, waar mijn lakspraypogingen telkens weer uitdraaiden op frontale instortingen.

Herfst

Ik heb last van het vallen der bladeren. Elk jaar weer. Naar goede gewoonte. Ik word vermoeider, bleker, krijg koortsblazen en begin zelfhulpboeken te lezen. Ook mis ik mensen terwijl ze vlakbij me staan of zitten. Best wel ongewoon. Maar het heeft iets gezelligs, cocoonerigs, om maar eens half-vol-glas-gewijs te denken.

Over halfvol gesproken

Is het voor u ‘verloren brood’ of ‘gewonnen brood’? En is het glas halfvol of halfleeg? Wat is uw gewoonte? Zegt u Col-roit of Col-ruit? Gnootsie of njokkie? Eet u een Prince-koek in 1 keer op scheidt u eerst de helften om de chocoladen binnenlaag eraf te likken? Studio Brussel of Radio 1?

Zelf vind ik Studio Brussel eerder vermoeiend en gnootsie klinkt mij als een edele snotsoort. Maar míjn ‘gewone’ is misschien net uw ‘óngewone’? En omgekeerd?

Uit de bocht

Soms krijgt het gewone niet genoeg plaats en wordt het nerveus van het ongewone. Dan wil dat gewone wel eens uit de bocht vliegen. Het verliest zijn gezellige charme en spant zich op. Dan komen de regels en doctrine aangeslopen, die als een zwarte olievlek ons gezond verstand overspoelen. Ze verdrinken ons vertrouwen in een warm bad van valse zekerheden.

“Ons gewone moet ieders gewone zijn!”
(Vanaf nu zegt niemand meer Colroit! Op risico van een gasboete!”)

Wanneer ‘gewoon’ verdwenen is

Mijn zoon ligt plat op de grond. Hij verveelt zich. We zitten binnen. Kleine tuin. Ik durf hem niet alleen te laten spelen op het pleintje verderop. Vrijheid zou hem nochtans deugd doen. Hij is al negen.

Ik denk aan mijn zaterdagen als kind. Met de buurtbende ‘De Winnetoes’ trokken we onverschrokken door netels en distels. We maakten ondergrondse kampen met afval van bouwwerven. We bleven uren weg. Geen volwassene maalde daarom. Onbezorgd spelen in de buurt: het was heel gewoon.

Ongewone dromen

Vannacht droomde ik dat ik op een date was met Trump. Hij had een ‘proper’ kostuum aangetrokken voor onze afspraak. Hij toonde zich aardig en galant, maakte grapjes over zijn haarkleur. Hij schatte mijn leeftijd op 24, waaraan hij toevoegde dat hij dyslectisch was. 42, inderdaad.

Aan het einde van ons afspraakje kneep hij in mijn wang. Ik bloosde.

Trump?! Ik vroeg me bezorgd af wat mijn vrienden over deze rendez-vous zouden denken.

Toen werd ik wakker.

Ongewone dromen. Soms ga ik vroeg slapen om te ontsnappen aan de wetmatigheden van de dag. Om te kunnen ‘vliegen’, zonder nare gevolgen in de realiteit.

Voorlopig is de 1,5 meter afstand mijn nachtelijke escapades nog niet binnengedrongen.

En zo heeft het ongewone het gewone nodig om ongewoon te kunnen zijn. En omgekeerd.

En zo hunkert het ongewone naar gewoon zijn. En het gewone naar bijzonder zijn.

En zo is deze column anders, met zijn zes inleidende luiken.

Herlinde Swinnen