Blauwe schenen

Ik ben ontzettend jaloers op wie ongegeneerd tegen schenen durft te schoppen. Zo hing ik vorige week aan de lippen van Caroline Baerten, sommelière in Humus x Hortense. Ze heeft een duidelijke mening over de gastronomie van de toekomst en komt daar ook ongenuanceerd voor uit. Heerlijk! Zalig, zo’n mensen! Hoe zij kunnen vertellen, hoe zij de aandacht trekken. Hoe zij roepen: luid – op een podium, luider – op tv, luidst – op sociale media. Hoe zij ook gehoord worden, omdat ze wel degelijk iets te vertellen hebben. Dan overvalt me toch een klein beetje idolatrie. Ik heb nooit posters in mijn kamer gehangen, maar Caroline zou daar een plek kunnen krijgen.

Dat gevoel bevangt me nog meer als ik – met collega’s – een inspirerend programma voor OP/HEF samenstel. We gaan dan op zoek naar net die gepassioneerde mensen. Mensen met een idee, die bovendien ook nog bevlogen gaan voor de uitvoering daarvan. Ze zijn een uithangbord voor de sector, mogelijke posterboys. Ze zijn creatief, bewust en gedreven en vaak een tikkeltje ongewoon. En dat is bijzonder boeiend. Het is net dat ‘andere’ wat uitdaagt, waar je vol verwondering naar kan kijken. Het is dat verhaal dat meeslepend is, dat ik graag beluister én wil laten beluisteren. 

Het is dat laatste wat mij passioneel maakt voor mijn job. Zo verleggen we een steen in een rivier op aarde*. Zo maken we het ‘ongewone’ een beetje meer ‘gewoon’. Dat is wat ‘grip op het ongewone’ betekent. Het is geen fout label, maar wel een bijzonder boeiend proces van aanvaarding en verbreding. Het besef dat het ook anders kan, en dat dat helemaal oké is. Meer zelfs: zo moet het zijn! Het is ieder die zijn rol speelt. De mijne is de rest van mijn leven met chirobenen rondlopen, want dat schenengeschop komt aan. Zo supporter ik voor al wie ongewoon is en met veel lef ophef maakt!

Gwennan Dekens

*uit ‘De Steen’, Bram Vermeulen)